ją uchronić przed katastrofalnym krokiem. Wszystko to wprawiło Temperę w tak wielkie zakłopotanie, że przez długi czas stała niezdecydowana w drzwiach swojej sypialni, zagubiona we własnych myślach. Nagle olśniło ją, że jeśli chce zanieść obraz na dół do pokoju księcia, powinna zrobić to właśnie teraz. Wszyscy goście akurat jedli obiad na tarasie. Siedzieli tam dopiero 110 niecałą godzinę, a zwykle posiłki ciągnęły się dwa, a czasem i trzy razy dłużej. Taras położony malowniczo tuż nad przepaścią, na której skraju wzniesiono zamek, urządzono bardzo pięknie: po murach i wysoko nad balustradą pięła się bugenwilla. Podłogę wyłożono kamienną posadzką, a całość ozdobiono markizami, które chroniły przed nadmiarem słońca tych, którzy właśnie spożywali tam posiłek lub po prostu wypoczywali. Tempera miała wrażenie, że ludzie czują się tam jak w orlim gnieździe — wysoko ponad światem, pewni i bezpieczni. Wszyscy lokaje byli teraz zajęci, usługiwali do stołu. Służące zapewne posprzątały już w salonie i na pewno nie było tam teraz nikogo. Na taką właśnie okazję czekała Tempera. Wzięła obraz i bardzo ostrożnie zeszła po schodach. Jeśli po drodze kogoś spotka, powie, że jej pani zgubiła chusteczkę. Na szczęście salon był pusty. Jedynie z oddali dobiegały odgłosy śmiechów i rozmów. Tempera spojrzała przelotnie na obrazy na ścianach. Poczuła się, jakby pozdrawiała starych przyjaciół. Kiedy weszła do pokoju księcia, stwierdziła z ulgą, że tym razem jest pusty. Stawiając obraz na sekretarzyku pomyślała, że robi coś nieodwracalnego. Od tej chwili będzie postępowała zupełnie inaczej. Nie popełni już tych samych błędów. Nie będzie ryzykować spotkania z księciem przy księżycu, nawet jeśli miałaby wcale nie wychodzić wieczorami z pokoju. Takie spotkania stanowiłyby zagrożenie nie tylko dla planów lady Rothley. ale i dla niej samej. Dlaczego? Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Prawdziwy powód tkwił gdzieś w głębi jej serca, lecz nie miała odwagi spojrzeć prawdzie w oczy. 111 Zerknęła na leżący na sekretarzyku piękny duży bibularz o posrebrzanych krawędziach, z monogramem księcia. Stojący obok kałamarz także był śliczny. Tempera była pewna, że to unikat z czasów Karola Drugiego. Zanim oparła na nim obraz, nie mogła oprzeć się pokusie i przez chwilę go podziwiała. Potem, jakby przyciągana jakąś magiczną siłą, podniosła oczy na anioła Leonarda da Vinci. Ktokolwiek namalował tę kopię, zrobił to bardzo sprawnie. Tempera była przekonana, że artysta ten kopiował oryginał z Luwru, a nie replikę znajdującą się w Galerii Narodowej. Czyja rzeczywiście tak wyglądam? — zastanawiała się.