zakazanym owocem, wielkim tabu. Ale teraz? - A niech to wszyscy diabli! - burknął. Gwizdnął na Crocketta i powoli wyszedł przed dom, w popołudniową, teksańską spiekotę. Boże, jaki upał. W oddali falowało rozgrzane powietrze, a tuż nad głową Nevady bzyczały gzy. Wszędzie unosił się kurz, a mimo to Nevada uwielbiał to miejsce. Nieraz słyszał, że kto urodzi się Teksańczykiem, już na zawsze nim pozostanie. W 131 jego przypadku to powiedzenie chyba się sprawdzało, chociaż nie miał pojęcia dlaczego. Cały ranek dręczyły go myśli o Shelby i o tym, jak ją całował, dotykał, o tym, jak jej skóra błyszczała od potu, gdy Shelby z całej siły wtulała się w jego ciało. Zeszłej nocy nie potrafił odeprzeć pokusy kochania się z nią i, prawdę mówiąc, wątpił w to, czy kiedykolwiek mógłby tego nie chcieć. Ocierając pot z czoła roboczą rękawicą, poszedł do szopy z narzędziami, gdzie powietrze stało z upału. Osy brzęczały w gniazdach między krokwiami, a zapach nafty mieszał się z wszechobecnym zapachem kurzu. Na zewnątrz któraś z klaczy cicho zarżała. Nevada ukląkł przy przyczepie i spoglądał ponuro na łysą oponę, która w ciągu kilku ostatnich tygodni niemal całkiem się zużyła. Znalazł klucz nasadowy i zaczął się mocować z nakrętkami, podczas gdy jego myśli krążyły wokół Shelby i ich córki. Albo córki Rossa McCalluma. Zrobiło mu się niedobrze, żółć podeszła mu do gardła. Zacisnął prawą rękę na kluczu tak mocno, że aż mu pobielały kłykcie. McCallum nie powinien był wyjść z więzienia. Nigdy. Nevada odkręcił pierwszą nakrętkę i złapał ją w lewą rękę. Przyłożył klucz do następnej nakrętki. W Bad Luck coś się działo. McCallum był na wolności. Shelby wróciła do miasteczka, żeby odnaleźć swoją córkę, która rzekomo zmarła zaraz po przyjściu na świat. Caleb Swaggert zmarł - albo został zamordowany - a teraz Aloise Estevan przebywała w szpitalu po tym, jak przedawkowała tabletki (tak przynajmniej powiedziano mu w sklepie z artykułami żelaznymi). Te wydarzenia musiały być jakoś ze sobą powiązane. W miasteczku takim jak Bad Luck, gdzie niewiele się działo, trudno byłoby uwierzyć, że nic tych wydarzeń nie łączy. Ściągnął oponę, przywlókł ją do pikapa i cisnął na podkładkę. Kto przesłał Shelby zdjęcie dziewczynki? Kto? Ta myśl nie dawała mu spokoju, gdy szedł do domu po portfel i kluczyki. Był pewien, że gdyby zdołał namierzyć tę osobę, wszystkie inne elementy gry by się wyjaśniły. Umył ręce w kuchni, a potem przeszedł do sypialni i na komodzie znalazł portfel i kluczyki. Popatrzył na teraz już posłane łóżko i poczuł, że jego cholerny penis już twardnieje. Przypominał sobie, jak Shelby leży pod nim naga, przypominał sobie jej białą, cudowną skórę, oczy błękitne jak teksańskie niebo, burzę włosów na poduszce, noc pełną obietnic. Nagle jego dżinsy zrobiły się niemożliwie ciasne: na samo wspomnienie seksu z Shelby. Zauważył, że w powietrzu wciąż jeszcze czuć zapach jej perfum. Nie mógł się pozbyć uczucia, że coś jej grozi, że zwabiono ją tutaj fotografią córki. Ale w jakim celu? Ciarki przeszły mu po plecach, kiedy wrócił myślą do Rossa McCalluma. Czy to on stał za tym wszystkim? Były skazaniec, który zgwałcił Shelby, człowiek, który nadal powinien siedzieć za kratkami. Nevada zmienił koszulę i wepchnął portfel do tylnej kieszeni dżinsów. Wyszedł z kluczami i wmawiał sobie, że jedzie do miasteczka tylko po to, żeby dać oponę do naprawy. Ale były też inne powody. Powody wiążące się z Shelby Cole, księżniczką sędziego Cole’a - matką dziecka Nevady. Przyczepa przypominała chlew. Ross zgniótł papierosa w starym opakowaniu po prażonej kukurydzy i uświadomił sobie, że w popołudniowym upale czuje się jak w piekarniku. Zamieszkał w tym starym blaszaku, jak tylko wyszedł z więzienia. Z początku próbował doprowadzić to miejsce do jakiego takiego porządku, gdyż jego wredna siostra, Mary Beth, nie chciała mu już pomagać. Może dlatego, że rozglądała się za kolejnym nicponiem, który mógłby zostać jej mężem. Ross posprzątał więc przyczepę, ale i tak czuł się w niej niewiele lepiej niż w więziennej celi. Z dawna zaniedbane panele rwały się od ścian, dywan był zupełnie wyświechtany, a wszystkie kurki zardzewiałe. Na 132 oknach zebrały się pajęczyny, kurz i martwe owady, parapety były wyblakłe i popękane, prymitywne meble w większości uszkodzone. McCallum zdołał przywrócić elektryczność, ale instalacja wodna doprowadzała go do szału, a za dnia było tu goręcej niż w piekle. Zresztą noc nie przynosiła ulgi i chociaż McCallum cieszył się, że wyszedł na wolność, to potrzebował jakiejś odmiany na lepsze. I właśnie otrzymał szansę. Caleb Swaggert nie żył i teraz nie było już nikogo, kto mógłby zdradzić reporterce, co naprawdę zdarzyło się tej nocy, kiedy zabito starego Ramóna Estevana. Któż mógłby zaoferować lepszą historię niż on sam, człowiek, który został wrobiony w morderstwo i wtrącony do więzienia?